Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Προσευχή απογόνου Ποντίων προσφύγων για τα θύματα της γενοκτονίας και για τον θύτη.




  Χριστέ μου, συγχώρεσε τους προγόνους μου στον Πόντο, αν με ότι κάνανε ή παρέλειψαν να κάνουν, εκούσια ή ακούσια, συνέβαλαν να βλαφτεί άνθρωπος, Χριστιανός ή Μουσουλμάνος.

  Ανάπαυσε τους κεκοιμημενους Χριστιανούς δούλους σου, στα τάγματα εργασίας, στις πορείες θανάτου, στις σφαγές από τούς τσέτες, τούς χωροφύλακες καί τόν τακτικό τουρκικό στρατό στα χωριά καί στίς πόλεις, ανάπαυσε τούς νεκρούς τών ανταρτικών σωμάτων μας, τού ταξιδιού της ανταλλαγής και τών δυσκολιών των πρώτων χρόνων στην Ελλάδα.

  Επιπλέον, συγχώρεσε μας γιά όσες ζωές μουσουλμάνων στρατιωτών και γυναικοπαίδων αφαιρέσαμε, οι Έλληνες, κατά τον εκατονταετή (1821-1922) δίκαιο αγώνα της απελευθέρωσης μας από τον βάρβαρο Οθωμανό κατακτητή και δυνάστη.

  Συγχώρεσε μας για τά γυναικόπαιδα πού σκοτώσαμε κατά τήν άλωση της Τριπολίτσάς, μέ ευθύνη ημών, ως ατάκτων, κατά παράβασιν τών εντολών των ηγετών μας, καί υιοθετώντας τά βάρβαρα ήθη του Οθωμανού κατακτητή μας. Επίσης, συγχώρεσέ μας για την όποια κακοποίηση και εκτέλεση αιχμαλώτων κάναμε, τότε  καί μετά, παρά τις επίσημες οδηγίες,  παραβαίνοντας την πίστη μας και παραδιδομενοι στον αντικείμενο.

  Χριστέ μου, σέ παρακαλώ, συγχώρεσε τους σφαγείς μας, Οθωμανούς,  νεότουρκους και κεμαλικους, και βοήθα τους απογόνους τους να μετανοήσουν και να αναγνωρίσουν το έγκλημα της προσχεδιασμένης γενοκτονίας των Χριστιανών της Μ.Ασίας πού διενεργήθηκε ψυχρά, μεθοδικά και απάνθρωπα από το 1914 έως το 1922.

  Στον διαμελισμό της Τουρκίας που θα γίνει, κατά τις προφητείες των Αγίων σου, και κατά την λύση της  μουσουλμανικής κατοχής της Κωνσταντινούπολης και των Αγίων εδαφών της Μ. Ασίας, σε παρακαλούμε να μην χυθεί αίμα, χριστιανού, μουσουλμάνου ή άθεου αμάχου, ούτε αίμα αιχμαλώτων στρατιωτών.
Αμήν
 Γ.Π.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Οδηγίες γερόντων για τόν πνευματικό αγώνα

Από τόν "νεκρό γιά τόν κόσμο"
Η θεία χάρη, η θεία γνώση & η ανθρώπινη πράξη (Οι τρεις τάξεις της Χάριτος)


Γέρoντος Ιωσήφ του Ησυχαστή


ΟΟΔΕ


Σε τρεις τάξεις διαιρείται η χάρις [=η θεία χάρη, η άκτιστη θεϊκή ενέργεια που έρχεται στον άνθρωπο από το Θεό]: Καθαρτική, φωτιστική, τελειωτική [=που τελειοποιεί]. Σε τρεις και η ζωή μας: Κατά φύσιν, υπέρ φύσιν, παρά φύσιν. Σε αυτές τις τρεις τάξεις ανέρχεται και κατέρχεται. Τρία είναι και τα μεγάλα χαρίσματα, που λαμβάνει: Θεωρία, αγάπη, απάθεια.


Λοιπόν στην «πράξιν» συνεργεί χάρις καθαρτική, η οποία βοηθά στην κάθαρση. Και κάθε ένας, που μετανόησε, η χάρις είναι που τον προτρέπει στη μετάνοια.


Και όσα κάνει της χάριτος είναι, αν και δεν το γνωρίζει αυτός που την έχει, όμως αυτή τον τροφοδοτεί και τον οδηγεί. Και ανάλογα με την προκοπή του, ανέρχεται ή κατέρχεται ή μένει στην ιδία κατάσταση.


Εάν έχει ζήλο και αυταπάρνηση ανεβαίνει σε θεωρία ["Ν": η λέξη θεωρία, στη γλώσσα της Ορθοδοξίας, σημαίνει όραση, οπτασία, γνώση], την οποία διαδέχεται φωτισμός θείας γνώσεως και λίγη απάθεια. Εάν ψυχρανθεί ο ζήλος, η προθυμία, τότε συστέλλεται και η ενέργεια της χάριτος.


Γι’ αυτόν που λες ότι γνωρίζει να προσεύχεται, είναι εκείνος που γνωρίζει τι εύχεται και τι ζητά από τον Θεό. Αυτός που γνωρίζει να προσεύχεται δεν βαττολογεί, δεν ζητά περιττά· αλλά γνωρίζει τον τόπο, τον τρόπο και τον καιρό και ζητά τα αρμόδια και ωφέλιμα της ψυχής του. Επικοινωνεί νοερά με το Χριστόν. Τον πιάνει και τον κατέχει και «δεν θα σε αφήσω, λέγει, εις τον αιώνα».


Εκείνος που προσεύχεται ζητά την άφεση των αμαρτιών, ζητά το έλεος του Κυρίου. Εάν ζητά και μεγάλα, όχι στον κατάλληλο καιρό, δεν του τα δίδει ο Κύριος. Διότι ο Θεός τα δίνει με τάξη.


Και, αν εσύ τον “κουράζεις” ζητώντας, αφήνει το πνεύμα της πλάνης και προσποιείται τη χάρη και σε πλανά, δείχνοντάς σου άλλα αντί άλλων. Γι’ αυτό δεν είναι ωφέλιμο να ζητά κανείς τα υπέρμετρα. Αλλά, και αν εισακουσθεί προ του καθαρισμού, όταν δεν είναι στην τάξη, γίνονται φίδια και βλάπτουν.


Συ έχε μετάνοια καθαρή, κάνε σε όλους υπακοή, και μόνη της η χάρη θα έλθει χωρίς εσύ να το ζητάς.


Ο άνθρωπος σαν βρέφος που ψελλίζει ζητά από τον Θεό το θέλημά του το άγιο. Ο Θεός, σαν Πατέρας υπεράγαθος, του δίδει τη χάρη, αλλά του δίδει και πειρασμούς. Εάν υπομένει αγόγγυστα τους πειρασμούς λαμβάνει προσθήκη της χάριτος. Όση περισσότερη χάρη λαμβάνει, τόσο αυξάνονται και οι πειρασμοί.


Οι δαίμονες, όταν πλησιάζουν, για να σε πολεμήσουν, δεν πηγαίνουν εκεί που εσύ εύκολα θα τους νικήσεις, αλλά δοκιμάζουν, πού έχεις αδυναμία. Εκεί που εσύ δεν τους περιμένεις, εκεί πολιορκούν το κάστρο. Και, όταν βρουν ψυχή ασθενική και μέρος αδύνατο, πάντα εκεί νικούν και τον κάνουν υπεύθυνο για την ήττα του.


Ζητάς χάρη από τον Θεό; Αντί χάριτος σου αφήνει πειρασμό. Δεν αντέχεις τον πόλεμο, πέφτεις; Δεν σου δίνεται προσθήκη της χάριτος. Πάλι ζητάς; Πάλι ο πειρασμός. Πάλι ήττα; Πάλι στέρηση εφ’ όρου ζωής.


Πρέπει λοιπόν να βγεις νικητής. Άντεξε τον πειρασμό μέχρι θανάτου. Πέσε πτώμα στη μάχη, φωνάζοντας κάτω παράλυτος: «Δεν θα σε αφήσω, γλυκύτατε Ιησού! Ούτε θα σε εγκαταλείψω! Αχώριστος θα μείνω στον αιώνα, και για την αγάπην Σου ξεψυχώ στη μάχη». Και ξαφνικά εμφανίζεται στη μάχη και φωνάζει δυνατά: «Εδώ είμαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και ακολούθησέ με!


Συ δε γεμίζεις όλος φως και χαρά: Αλλοίμονο σε μένα τον δυστυχή! Αλλοίμονο σε μένα τον πονηρό και αχρείο! Προηγουμένως άκουα για σένα, τώρα δε σε είδαν οι οφθαλμοί μου· γι’ αυτό και κατηγόρησα τον εαυτόν μου, τον θεώρησα δε χώμα και στάχτη».


Τότε γεμίζεις από θεία αγάπη. Και φλέγεται η ψυχή σου σαν του Κλεόπα. Και σε καιρό πειρασμού δεν καταλείπεις πλέον τη μάχη, αλλά υπομένεις τις θλίψεις σκεπτόμενος- ότι όπως πέρασε ο ένας πειρασμός και ο άλλος, έτσι θα περάσει και αυτός.


Όταν όμως δειλιάζεις και γογγύζεις [=παραπονιέσαι, γκρινιάζεις] και δεν υπομένεις τους πειρασμούς, τότε, αντί να νικάς πρέπει διαρκώς να μετανοείς· για τα σφάλματα της ημέρας, για την αμέλεια της νύκτας. Και, αντί να αυξάνεται η χάρις, μεγαλώνεις τις θλίψεις σου.


Γι’ αυτό μη δειλιάζεις μη φοβάσαι τους πειρασμούς. Και αν πέσεις πολλές φορές, σήκω. Μη χάνεις τη ψυχραιμία σου. Μην απογοητεύεσαι. Σύννεφα είναι και θα περάσουν.


Και όταν, με τη βοήθεια της χάριτος που σε καθαρίζει από όλα τα πάθη, περάσεις όλα αυτά που λέγονται «πράξις», τότε γεύεται ο νους φωτισμό και κινείται σε θεωρία.


Και πρώτη θεωρία είναι των όντων:


Πως όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπον ο Θεός, και αυτούς ακόμη τους Αγγέλους για να τον υπηρετούν. Πόσην αξία, πόσο μεγαλείο, τι μεγάλο προορισμό έχει ο άνθρωπος – αυτή η πνοή του Θεού! Όχι για να ζήσει εδώ τις λίγες ημέρες της εξορίας του, αλλά να ζήσει αιώνια με τον Πλάστη του. Να βλέπει τους θείους Αγγέλους.


Να ακούει την άρρητη μελωδία τους. Τί χαρά! Τί μεγαλείο! Μόλις τελειώνει αυτή η ζωή μας και κλείνουν τα μάτια, αμέσως ανοίγουν τα άλλα και αρχίζει η νέα ζωή. Η αληθινή χαρά, που πλέον τέλος δεν έχει.


Αυτά σκεπτόμενος βυθίζεται ο νους σε μία ειρήνη και γαλήνη, που απλώνεται σε όλο το σώμα, και ξεχνά τελείως ότι υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.


Τέτοιες θεωρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Όχι να πλάθει φαντασίες με το νου του, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια – ενέργεια χάριτος, που φέρνει νοήματα και ασχολείται ο νους στη θεωρία. Δεν τα πλάθει ο άνθρωπος· μόνα τους έρχονται και αρπάζουν το νου στη θεωρία. Και τότε απλώνεται ο νους και γίνεται διαφορετικός. Φωτίζεται.


Είναι όλα ανοικτά σ’ αυτόν. Γεμίζει σοφία, και σαν υιός κατέχει τα του Πατρός του. Ξέρει ότι είναι μηδέν, πηλός, αλλά και υιός Βασιλέως. Δεν έχει τίποτε, άλλα όλα τα έχει. Γεμίζει θεολογία.


Φωνάζει αχόρταστα, με πλήρη επίγνωση, ομολογώντας ότι η ύπαρξή του είναι μηδέν. Η καταγωγή του είναι ο πηλός· η δε ζωτική δύναμή του, η πνοή τού Θεού – ή ψυχή του. Αμέσως πετά η ψυχή στον ουρανό! – Είμαι το εμφύσημα, η πνοή του Θεού! Όλα διεσώθησαν, έμειναν στη γη, απ’ όπου και ελήφθησαν! Είμαι Βασιλέως αιωνίου υιός! Είμαι θεός κατά χάρη! Είμαι αθάνατος και αιώνιος! Είμαι, μετά μία στιγμή, κοντά στον ουράνιο Πατέρα μου!


Αυτός είναι ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου· γι’ αυτό πλάσθηκε, και οφείλει να έλθει απ’ όπου ήλθε. Τέτοιου είδους είναι οι θεωρίες, με τις οποίες ασχολείται ο πνευματικός άνθρωπος. Και περιμένει την ώρα που θα αφήσει το χώμα και θα πετάξει η ψυχή στα ουράνια.


Έχε θάρρος λοιπόν, παιδί μου, και με αυτή την ελπίδα υπόμενε κάθε πόνο και θλίψη. Αφού μετά από λίγο θα αξιωθούμε να απολαύσουμε αυτά. Για όλους μας είναι τα ίδια. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτόν φωνάζουμε ημέρα και νύκτα και την γλυκειά μας Μανούλα, τη Δέσποινα του Παντός, την οποίαν όποιος παρακαλεί, δεν τον αφήνει ποτέ.


Πηγή: «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», Επιστολή Ι΄, εκδ. Ιεράς Μονής Φιλοθέου, σ. 84-88. Aπόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Η Ερμηνεία του Ονείρου μου και στοιχεία εν Χριστώ ιατρικής






Τα τελευταία, ίσως έξι, χρόνια, χρόνια «μαλακής» αθεΐας, δύο με τρείς φορές τον Χρόνο έβλεπα το εξής όνειρο:

Πλησιάζω το παλαιό κτήριο της Ιατρικής του ΑΠΘ, για να ψάξω την έδρα των ..Θρησκευτικών («Φυσικά» η ιατρική δεν έχει μάθημα θρησκευτικών..): Είναι το τελευταίο μάθημα που πρέπει να δώσω για να πάρω το πτυχίο.
Με διακατέχει μία έντονη αγωνία: Μα πώς ασκώ 23 χρόνια την ιατρική χωρίς να έχω πάρει το πτυχίο;
Ψάχνω, μα αδυνατώ να βρω τα γραφεία τής έδρας , ούτε βρίσκω κάποιον πίνακα ανακοινώσεων με την ημερομηνία εξέτασης στο μάθημα ώστε να προσέλθω, να εξεταστώ και να πάρω το πτυχίο.

Την τελευταία φορά πού ξαναείδα το όνειρο, πέρσι το Φθινόπωρο, αυτό εξελίχθηκε: Σε μια στριφογυριστή σκάλα, κάπου προς τα κάτω, μακριά από μένα, η πόρτα της έδρας των Θρησκευτικών.

Προχθές, μετά την πρωινή προσευχή, μού ήλθε σαν γαλήνια έκλαμψη η ερμηνεία του ονείρου μου: ΙΑΤΡΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΞΑΣΚΕΙΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗ

Τον τελευταίο μήνα, χωρίς να θυμάμαι το όνειρο, κατέληξα, με την βοήθεια της Θείας Χάριτος, στο συμπέρασμα πώς η ιατρική, χωρίς αίσθηση ζωής αιωνίου από πλευράς τουλάχιστον του Ιατρού είναι λειψή ιατρική:

1. Ο Γιατρός πού δεν κατανοεί πώς το άγχος της καθημερινής μέριμνας (αγωνία κτήσης-φόβος απώλειας κτηθέντος) βρίσκεται πίσω από την νοσογένεση, αναγκαστικά θα είναι ολίγον ή και πολύ αναποτελεσματικός.
2. Ο Γιατρός πού δεν καταλαβαίνει πώς μεγάλο μέρος του καθημερινού στρές προέρχεται από την άμυνα και την επίθεση του εγωισμού μας (δευτερογενή ναρκισσισμό τον λέει η ψυχολογία), αναγκαστικά θα αντιμετωπίζει τό σύμπτωμα και όχι την αιτία.
3. Ακόμα και αν αντιλαμβάνεται τα παραπάνω ο ιατρός, θα στέκει αμήχανος μπροστά σε αυτά, ΔΙΟΤΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ. Ακόμα και η ψυχιατρική, ενώ μπορεί να εντοπίσει αιτίες στο υποσυνείδητο, ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ.
4. Εδώ, τώρα έρχεται τό αναγκαίο δύσκολο άλμα: Αν ο γιατρός βρει Θεό, αντιλαμβάνεται πώς η αρρώστια είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό:
α) Ο νους, αντλούσε χαρά, νόημα πληρότητα και άφατη ικανοποίηση στήν θέα του Θεού, πριν από την επιλογή μας της απομάκρυνσης από Αυτόν.Τότε δούλευε το σύνολο του εγκεφάλου μπροστά στην θέασή Του. Τώρα, οι νευροβιολόγοι λένε ότι δουλεύει ένα μικρό ποσοστό και δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι χρησίμευε το αχρησιμοποίητο.
β) Μετά την απομάκρυνσή μας από τόν Θεό, ο εγκέφαλός μας αναζήτησε τήν χαμένη χαρά και πληρότητα, στο υλικό των αισθήσεων. Και επειδή αυτές ποτέ δεν μπορούν να του παρέχουν το μέγεθος της χαμένης χαράς, εγκλωβιζόμαστε στον φαύλο κύκλο της ατέρμονης και απελπισμένης αναζήτησης ηδονής μέσα από αυτές. Δεν φταίνε οι αισθήσεις. Φταίει ο τρόπος χρήσης τους από τον νουν. Συχνά αυτός ο φαύλος κύκλος καταλήγει σε πλήρη υποδούλωση του νου στην ηδονοθηρία: Βουλιμία, σεξομανία, νοσηρή και απελπισμένη καί διαρκώς απογοητεύουσα αναζήτηση μουσικών ακουσμάτων, γεύσεων, τοπίων, ακραίων εμπειριών, διαφημιζομένων προϊόντων, κλπ
γ) Αυτό τό αίσθημα του διαρκώς ανικανοποίητου, καί το διαρκές στρές-φόβος-αγωνία πώς πάλι δεν θα βρω νόημα με αυτό που επιδιώκω, άντε να γαντζωθώ στην λίγη χαρά που βρήκα και αμάν να μην την χάσω. ισοδυναμεί με ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΧΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΕΝΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ που κατανοείται ως οριστικό τέλος.

Η θεραπεία αρχίζει να αχνοφαίνεται όταν ο Γιατρός καταλάβει, πώς η σωτηρία του ιδίου και του αρρώστου ξεκινά ΟΤΑΝ Ο ΝΟΥΣ ΞΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τότε η ζωή ξαναβρίσκει τό φυσικό της νόημα, αυτό για το οποίο έχει κατασκευασθεί ο εγκέφαλός μας, αυτό που δεν τον αρρωσταίνει, ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ. Και αρχίζουν να απομακρύνονται οι συνέπειες της παρά φύσιν ζωής. Τότε η σκέψη, οι επιθυμίες, οι αισθήσεις, αποκτούν άλλον προσανατολισμό και δεν βραχυκυκλώνουν τον εγκέφαλο. Τότε παύει η νοσογένεση και ο άνθρωπος ΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. Καί όταν πεισθεί πώς ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ αλλά αλλάζει κατάσταση, έτσι , γιατί τό υποσχέθηκε από αγάπη ο Θεός, (καί τό πραγμάτωσε μέ τήν Ανάσταση του σώματος του Χριστού), ενώ τίποτα δεν Τον υποχρέωνε να τό κάνει, ΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΤΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΖΩΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ. Δηλαδή; Δηλαδή ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.
Έ άντε να ξαναρωτήσει στα σοβαρά αυτός πλέον… Και όταν έρθει η φυσική φθορά, θα την υπομείνει με ελπίδα, πληρότητα και χαρά ακόμα, διότι ξέρει πώς μπροστά είναι τό καλύτερο (με μερικές προϋποθέσεις βέβαια, που και αυτές μας τις είπε ο Χριστός).
Σέ αυτά, λοιπόν, είχα καταλήξει, όταν η Θείς Χάρις του Αγίου Πνεύματος, μου παρείχε την ερμηνεία του ονείρου μου, που προφανώς Αυτό μου εδώριζε ταπεινα και με αγάπη τόσα χρόνια, λέγοντάς μου αυτό πού εγώ, τότε, δεν καταλάβαινα: Ιατρική χωρίς Θεό, είναι λειψή Ιατρική.

Πατέρα μας, Χριστέ μας, Αγιό μας Πνεύμα, Σας ευχαριστώ γιά τίς συνεχείς σας δωρεές προς την αθλιότητά μου. Αυτή και μόνον η ενέργειά σας, καταδεικνύει τήν άφατη, ασύλληπτη ΑΓΑΠΗ Σας για τούς ανθρώπους…
Αφού φτάσατε στο σημείο να αγαπάτε και να ελεείτε έμεναν, έναν άθλιο που την Χριστοπαναγία την είχε ψωμοτύρι…

Χριστέ μου, Σέ σταύρωνα καθημερινά, και εσύ στεκόσουν και μού έλεγες: Σταύρωσέ Με αδελφέ, γιατί εγώ είμαι σκέτη Αγάπη γιά σένα..
Σταύρωνέ Με καθημερινά, αν είναι κάποτε να δεις τό Φως.
Σταύρωνέ με καθημερινά, γιατί εγώ δεν ήλθα να σε κρίνω, αλλιώς θα σε σταύρωνα Εγώ.
Σταύρωνέ με καθημερινά, παιδί Μου, γιατί εγώ σε αγαπάω ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, γατί ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ, γιά να γίνεις κατά Χάριν Μου σαν καί Εμένα, γιατί ΕΤΣΙ ΖΩ ΚΙ ΕΓΩ: Ως Πατέρας αγαπώ άνευ όρων τόν Υιό και τό Πνεύμα, ως Υιός αγαπώ άνευ όρων τόν Πατέρα και το Πνεύμα, και ως Πνεύμα αγαπώ άνευ όρων τόν Πατέρα καί τόν Υιό.
Καί αν κάποιοι Με εμφανίζουν ως γεροπαράξενο τιμωρό, απλώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ πλανεμένο Μου παιδί…