Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Τό ατύχημά μου, της 6ης Σεπτεμβρίου 1999...





  Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 1999. Στίς 5 τό πρωί, ξεκινώ από την Καβάλα για να παρουσιασθώ στις 8 στό 424 Στρατιωτικό νοσοκομείο, στην Θεσσαλονίκη, για μετεκπαίδευση.
  Στά Νέα Κερδύλια αρχίζει να ψιχαλίζει. Έτρεχα με 120 χιλιόμετρα. Μπαίνω σε μια σχετικά ήπια αριστερά στροφή. Ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης.
  Τότε, το αυτοκίνητο αρχίζει να κάνει «οχτάρια» στον δρόμο, καθ᾿ όλο το πλάτος του, ώστε κάθε φορά που προσεγγίζει την αριστερή πλευρά του δρόμου, πρός την θάλασσα, να φοβάμαι ότι θα πεταχθώ έξω. Ηταν ακόμη νύκτα, και δεν έβλεπα πέραν των ορίων του δρόμου. Έχω την αγωνία μην έρθει αυτοκίνητο από το απέναντι ρεύμα, και τον σκοτώσω και σκοτωθώ..
  Τό αμάξι, πρέπει να έκανε 6-8 οχτάρια. Δεν ήξερα, τότε από «ανάποδο τιμόνι» για να προσπαθήσω με αξιώσεις να το επανελέγξω. Μάλλον έκανα τις λάθος κινήσεις…
 Μέ την ορμή που είχε αποκτήσει το αμάξι, σε μιά στιγμή, περιστρέφεται προς τα αριστερά, περί κατακορύφου άξονος καθέτου στόν δρόμο, στρίβει, δηλ. το μπροστινό μέρος πρός την θάλασσα καί το πίσω πρός την δεξιά άκρη του δρόμου.
  Τότε, κατάλαβα ότι θα τουμπάρει και θα κάνει κολοτούμπες πρός τα Δεξιά..
  Δύο σκέψεις πέρασαν αστραπιαία στό μυαλό μου: «Τό παιδί! Πώς θα τό μάθει το παιδί!» και «Θα ξυπνήσω, άραγε στό νοσοκομείο; Καί σε τι κατάσταση;».
  Τήν επόμενη στιγμή, το αυτοκίνητο, ξαφνικά…. ακινητοποιείται, κάθετα στόν άξονα του δρόμου, με τό πίσω μέρος του να βρίσκεται στην δεξιά άκρη του οδοστρώματος. Έτσι.. απλά και απρόσμενα,  παρά την ορμή που είχε αποκτήσει και που ήταν φυσικώς αδύνατον να μην το ανατρέψει.
  Κατεβαίνω γρήγορα, προσπαθώντας να δώσω μιά εξήγηση. Οι πίσω ρόδες βρίσκονται πάνω σε χώμα, στην άκρη του δρόμου.
  «Έ, είπα, έτσι εξηγείται: Πάτησαν οι ρόδες σε χώμα, και έπαψε το αμάξι να γλυστράει». Γρήγορα, ξεκινάω, για να μην φράζω τον δρόμο, και έφθασα με ..60 στην Θεσσαλονίκη από τήν τρομάρα μου.
  Ούτε κεράκι άναψα πουθενά, ούτε είπα κανένα ευχαριστώ σε θεό ή Άγιο. Ήμουν άθεος.

  Σέ 6 ημέρες, μετά τό τέλος της μετεκπαίδευσης, επιστρέφω ημέρα μεσημέρι, με ηλιόλουστο καιρό στήν Καβάλα. Πλησιάζοντας στό σημείο του συμβάντος, σταματώ, για να ανασκοπήσω το γεγονός. Καιρός διαυγέστατος. Δεξιά μου: Τό περιβόλι της Παναγιάς, ο Άθως, το Άγιο Όρος..
  Ψάχνω τό σημείο που το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε. 
  ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΣΥΓΚΛΟΝΊΖΟΜΑΙ, ΟΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ. Παντού, σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων, ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΚΡΑΣΠΕΔΟ.
  Κοιτάω σαν χαζός, πάω και έρχομαι πέρα-δώθε για να βρώ το σημείο οπου δεν υπάρχει κράσπεδο. Πουθενά. Πάω πιο πέρα, βρίσκω την στροφή όπου άρχισε το αμάξι να κάνει οκτάρια, έρχομαι πρός την Θεσσαονίκη, πουθενα χώμα. Παντού τσιμεντένιο κράσπεδο, χωρίς καμία λύση της συνεχείας του, πουθενά.
  Έφυγα για Καβάλα, με ένα μεγάλο ερωτηματικό στην ψυχή μου.
 Η ημέρα διαυγής και ηλιόλουστη, τα Κερδύλια αριστερά μου.
  Ο Άθως, δεξιά..
 Και ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό η υπόνοια πως κάποιος με βοήθησε..

 Γι αυτό, τώρα, κάθε φορά που πάω να πω στο απόδειπνο το «Άξιον εστί ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον..», σταματάω, καί κλαίω. Πνίγομαι από το μέγεθος της αχαριστίας μου. 

  Θυμάμαι πόσες φορές Την έβρισα, πρίν και μετά από το συμβάν της 6ης Σεπτεμβρίου και φρίττω, βδελύττομαι,  αηδιάζω με τον εαυτό μου.
  Υπεραγία Θεοτόκε, μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, γιατί συνεχίζεις πάντα να με αγαπάς, εμένα, το σχαιό χωμάτινο κατακάθι;
  Γιατί κάθε φορά που σε παρακαλάω για κάτι, νοιώθω μια γαλήνη μέσα μου;
  Άπειρη η αγάπη Της, η συγγνώμη Της και η αγκαλιά Της.
  Απείρως απειρώτερη από την άπειρη αχαριστία μου.
 
 

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Τό μάθημα πού πήρα από τον Μεγαλομάρτυρα Αγιο Εφραίμ (Νέας Μάκρης)




Εχθές, πήγα ένα εικονίδιο του Αγίου Εφραίμ σε μία ασθενή μου, νέα στην ηλικία, που έχει μεταστατικό καρκίνωμα νεφρού, στούς πνεύμονες και στό ήπαρ.

  Φεύγοντας, συγκλονισμένος από την κατάστασή της, παρακάλεσα με πόνο ψυχής, να κάνει ο Άγιος Εφραίμ το θαύμα του. Με φορτικότητα και μέ απαιτητικότητα, παρακαλούσα τον Άγιο να εμφανιστεί στην ασθενή και στους συγγενείς της και να την σώσει.

  Παράλληλα, αυτό τον καιρό, προσεύχομαι νοερά, ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό, και δίδαξέ με να έχω μνήμη θανάτου και να ταπεινώνομαι, να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ». Θα καταλάβατε ότι η προσευχή αυτή είναι μία σύνθεση της νοεράς προσευχής και της προσευχής των πατέρων τής Όπτινα, καθώς και των διδαχών του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου και του γέροντα Σωφρόνιου. 

  Όποιος λίγο προσεύχεται, γνωρίζει πως στην αρχή, λίγα καταλαβαίνει από την προσευχή που απαγγέλει. Ξέρει επίσης, πως με τον καιρό, η χάρις του Αγίου Πνεύματος τον κάνει να νοιώθει βαθύτερα τα νοήματα των λόγων, σιγά-σιγά να τα βιώνει..

  Σήμερα το πρωί, βρέθηκα στον ναό του Αγίου Εφραίμ, στην Νέα Μάκρη.
  Προσκύνησα το Άγιο λείψανό του, και τον παρακάλεσα να θεραπεύσει την ασθενή μου. Κατόπιν, έπιασα ένα στασίδι δεξιά, και περίμενα..
  Δεν ήξερα ακριβώς τι περίμενα. Περίμενα κάποια απάντηση, που είτε θα με διαβεβαίωνε πως ο Άγιος θα επισκευθεί την ασθενή, είτε θα με επέπληττε για το θράσος της απαιτητικότητάς μου.
Καί τότε, μεταξύ της μικρής και της Μεγάλης εξόδου του ιερέα, η Αγάπη του Αγίου, μου έδωσε ένα συγκλονιστικό μάθημα:

  Την είδα να μπαίνει στον ναό κουτσαίνοντας, υποβασταζόμενη από τον πατέρα της. Θα ήταν 30-35 ετών, άγνωστη σε μένα.  Κρατούσε με το δεξί της χέρι την πατερίτσα. Πλησίασε την λάρνακα του Αγίου από την μεριά του κεφαλιού του. Άφησε την πατερίτσα στον πατέρα της και έβαλε τα χέρια της πάνω στην λάρνακα, σαν να αγκάλιαζε το κεφάλι του Αγίου. 

« Καί δίδαξέ με να προσεύχομαι..».

   Καί τότε, άρχισε να μιλάει ψιθυριστά στήν κάρα του Αγίου. Δεν άκουγα τι του έλεγε, μα ήταν σαν να γλυκομιλούσε μια μάνα στό άρρωστο αγγελούδι της που το κρατούσε στήν αγκαλιά της. Ηταν τέτοια η στοργή της πρός τον Αγιο και ηταν τέτοια η δύναμη της προσευχής της, που εγώ συγκλονίστηκα.

«Νά πιστεύω και να υπομένω..»

  Σαν κεραυνός, μαζί με τα δάκρυά μου, ήλθε στο μυαλό μου η συνειδητοποίηση: Πόσα χρόνια άραγε, αυτή η κοπέλα προσεύχεται με τόση θέρμη; Και αφού συνεχίζει να είναι άρρωστη, τι της δίνει τόση ΥΠΟΜΟΝΗ να συνεχίζει να προσεύχεται, αν όχι η ΠΙΣΤΗ της, δηλαδή η εμπιστοσύνη της προς τον Χριστό και στον Άγιο; Εγώ ήμουν έτοιμος, μέσα σε μία ημέρα, εάν ο Άγιος δεν κάνει το θαύμα που του ζήτησα, να αρχίζω να αμφιβάλλω για τα πάντα. Κι ας παπαγάλιζα, εδώ και μερικές μέρες «και δίδαξέ με να προσεύχομαι, να πιστεύω και να υπομένω».

  Καί να που σήμερα, Σάββατο 4 Αυγούστου 2012, ο ζωντανός Χριστός και ο ζωντανός Άγιος Εφραίμ, μου έδειξαν τι θα πεί προσευχή, πίστη και υπομονή..

  Άγιε μου Μεγαλομάρτυρα Εφραίμ, σε ευχαριστώ. Συγχώρεσέ με τον αχάριστο, αμαρτωλό, ανάξιο και ολιγόπιστο. Ο Χριστός μας να Σου δίνει την δύναμη να θεραπεύεις, όπως κάνεις συνεχώς και αδιάλειπτα εδώ και 60 χρόνια.

  Περιμένω, Άγιε μου, να με διδάξεις με τον μοναδικό Σου τρόπο, τον τρόπο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και το υπόλοιπο της προσευχής: ".νά συγχωρώ και να αγαπώ"
ΑΜΗΝ