Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Έρμαιο των δαιμονικών πειρασμών



Στο σύγχρονο κόσμο της αθεΐας, θεωρείται μεσαιωνικός οπισθοδρομισμός η πίστη στην ύπαρξη Θεού, αγγέλων, ψυχών και δαιμόνων.
Οι φίλοι μου είναι οι περισσότεροι άθεοι, όπως ήμουν και εγώ.  Τούς αγαπώ και προσεύχομαι η αγάπη Του Χριστού μας να ενεργήσει και να έλθουν στην πίστη. Δεν θέλω η μεγάλη μας αυτή διαφωνία να γίνει αιτία να χαλάσει η φιλία μας.
Εχθές, τό πρωί του Σαββάτου, βρισκόμουν σε Ορθόδοξο βιβλιοπωλείο και αγόραζα τό βιβλίο «Οι δαίμονες και τα έργα τους» της ιερας μονής Παρακλήτου Ωρωπού. Εκείνη την ώρα δέχομαι τηλεφώνημα από τον επιστήθιο φίλο μου Μ., που με καλεί σε τραπέζι στο σπίτι του το βράδυ. Εγώ σχεδίαζα να νηστέψω το Σάββατο για να κοινωνήσω σήμερα το πρωί. Βρέθηκα σε δίλημμα: Είναι σωστό η κοινωνία του σώματος και του αίματος Του να χωρίζει φίλους; Και από την άλλη μεριά, είναι δυνατόν η κοινωνία του σώματος και του αίματός Του να αξιολογείται ως υποδεέστερη από τις κοσμικές φιλίες;
Αποφάσισα να συμβιβάσω τα πράγματα. Πήγα το βράδυ στου φίλου μου, τον ανάγκασα τον καημένο να κόβει σκέτη σαλάτα για εμένα, παρά την κούραση του για την προετοιμασία του κυρίου γεύματος, στο οποίο δεν ακούμπησα. Νομίζω πώς ο δαίμονας της γαστριμαργίας μου επέτρεψε μία μικρή νίκη, προκειμένου να με ρίξει στην υπερηφάνεια, πως δήθεν κάτι κατάφερα. Καί ιδού η οδυνηρή συνέχεια:
Ήπια και αρκετούτσικα. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι για συζήτηση, και αυτή μας οδηγεί στήν αντίθεσή μας για την ύπαρξη δαιμόνων. Και από εκεί αρχίζει το δαιμονικό σφυροκόπημα: με παραλαμβάνει ο δαίμονας του εγωισμού και με παραδίδει στον δαίμονα του παροργισμού:
Οργίζομαι πάνω στην συζήτηση και βρίζω τον Σταυρό!!  Δηλαδή, έβρισα τον Σταυρό σε μια συζήτηση που προσπαθούσα να πείσω για αυτόν!
Από εκει, με παραλαμβάνει για λίγο ο δαίμονας της απελπισίας και με ξαναπαραδίδει στον δαίμονα της γαστριμαργίας.. Έφαγα όλο το προσφερόμενο σταφύλι, εγώ που έκανα δήθεν νηστεία!!
Αλλοτε θα έπεφτα σε απελπισία. Εχθές, με την βοήθειά Του, σκέφτηκα: Τι απορείς; Δεν ξέρεις πόσο αδύναμος, ευήμαρτος και ευάλωτος στα πάθη και στις δαιμονικές αξιοποιήσεις τους είσαι; Σημασία έχει να μετανοήσεις αμέσως, να ταπεινωθείς και να προσφύγεις στην Αγάπη Του.
Σκέφθηκα: Χριστούλη μου, φίλε μου, αδελφέ μου, Θεέ μου, δημιουργέ μου, συντηρητή και σωτήρα μου, συγχώρεσε με. Εσύ που πάντα με αγαπάς, ακόμα και όταν σε θλίβω, βοήθα με τον αδύναμο και ανάξιο.
Βρέθηκα στο δίλημμα: Αύριο να μεταλάβω ή όχι; Και απάντησα, στραβά ή λάθος δεν ξέρω, ως εξής: Ποτέ δεν θα είμαι άξιος να κοινωνήσω το σώμα Του και το αίμα Του. Η θεία Κοινωνία δεν είναι επιβράβευση για την αξιοσύνη μας, αλλά είναι Χάρις και Δωρεά για κάθε πεσμένο και μετανοούντα, προκειμένου να βοηθηθεί στον πνευματικό του αγώνα. Δεν θα του περάσει του δαίμονα: Δεν θα καταφέρει να με απομακρύνει από το Σώμα Του και το αίμα Του. Τώρα το χρειάζομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Το πρωί, με δάκρυα κοινώνησα.
Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, με έχει παραλάβει από το μεσημέρι ο δαίμονας της γαστριμαργίας και κατά πρωτόγνωρο  τρόπο με υποβάλει στο μαρτύριο μιας ασυνήθιστης πείνας. Ο Θεός να με λυπηθεί τον βλάσφημο εγωιστή.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Σήμερα, προτού να κοινωνήσω…




  Σήμερα, 8 το πρωί, πήγα στον Ιερό Ναό Αναλήψεως του Σωτήρος Βριλησσίων, για την θεία ευχαριστία και για να κοινωνήσω.

  Λίγο μετά από την έναρξη της θείας λειτουργίας, μία ηλικιωμένη κυρία, έκανε εμετό και δεν αισθάνθηκε καλά. 

  Ασκαρδαμυκτί, ελέγχω από μακριά την κατάστασή της, φοβούμενος μήπως τελικά χρειαστεί ως ιατρός να ασχοληθώ μαζί της, οπότε, πιθανόν, η εμπλοκή μου θα αποτρέψει το να μεταλάβω.

  Βλέπω πως έχει καλό χρώμα. Καί ενώ άρχισα να ησυχάζω, την βγάζουν εκτός ναού, για να καθήσει και να πάρει αέρα.

  Σκέπτομαι: Δέν είναι δυνατόν, βρέ χαμένε, ο κόσμος να αγωνιά και εσύ να παρακολουθείς την λειτουργία. Πήγαινε και κοινωνείς άλλην φορά. Προφανώς και δεν είναι θέλημα Θεού η γυναίκα να ζορίζεται, ο κόσμος δίπλα της να αγωνιά και εσύ να κρύβεσαι κάνοντας από μακριά εφησυχαστικές υποθέσεις για την υγεία της. Γιά να καταλάβετε, πόσο χαμένο κορμί είμαι, τα γράφω αυτά.

  Πηγαίνω, την ξαπλώνουμε σε τρείς καρέκλες, λέω σε μία επίτροπο του ναού και ακυρώνει την κλίση στό ΕΚΑΒ. Δέν έχει η γυναίκα κάτι σοβαρό. Αναλαμβάνω να την πάω εγώ στό σπίτι της με το αυτοκίνητό μου.

  Κάνοντας όπισθεν για να πλησιάσω μέσω του πεζόδρομου στον ναό, έχω εντοπίσει το μεταλλικό κολονάκι που φράζει το δρομάκι στό οποίο κινούμαι με όπισθεν. Ξεκινώ, και …το κολονάκι έχει εξαφανισθεί. Κοιτάω μέσω του καθρέφτη, γυρνάω και βλέπω, πουθενά κολονάκι. Επιταχύνω, μέ όπισθεν, χαρούμενος γιατί εφ όσον δεν υπάρχει κλονάκι, μπορώ να προσεγγίσω πολύ κοντά, και έτσι  δεν θα χρειαστεί η γυναίκα να περπατήσει πολύ, στην κατάσταση πού είναι.

  Καί …ακούγεται τό γνωστό ..ΜΠΑΜ. Βγαίνω, παραδόξως, χωρίς ιδιαίτερο στρες, και βλέπω την πίσω πινακίδα, ελαφρώς τσαλακωμένη, να εφάπτεται στό ..υπαρκτωτατο κολονάκι.

  Άλλοτε, θα αγχωνόμουνα. Τώρα, ούτε έσκυψα να δώ τι έγινε, πραγματικά τόση αδιαφορία είχα, μόνο σκέφτηκα: Ο Θεός παραχώρισε να μού παίξει ο διάολος σινεμά, όπως έλεγε ο Παΐσιος, και να μου φαίνεται εξαφανισμένο το κολονάκι. Ο Θεός θέλησε να τρακάρω ελαφρά, και ό Θεός θέλησε να διαπιστώσω, πως από την στιγμή πού εδώ και εβδομάδες συνειδητοποιώ πως ότι έκτακτο συμβαίνει προέρχεται από Αυτόν, (είτε ευδοκεί, είτε παραχωρεί ο Θεός να γίνει, αίροντας την πρόνοιά του) τότε μπορώ να αντιμετωπίζω την « ατυχία» με ψυχραιμία, χωρίς παροργισμό. Ναι, εγώ ο βλάσφημος υβριστής, προσπέρασα , σχεδόν χαρούμενα το τρακαρισματάκι, γιατί το θεώρησα εκ Θεού.
  Είπα μέσα μου: « Σε ευχαριστώ Χριστέ μου και Παναγία μου» 

  Και την κυρία πήγα στό σπίτι της, και την εξέτασα επί κάποια ώρα, και πρόλαβα και γύρισα και κοινώνησα.

  Όλα μου τα διευθέτησε η Χάρι Του, και τό πνευματικό τό μάθημα τό πήρα.

  Ξέρω πως δεν είμαι ούτε ικανός ούτε άξιος για να μέ φροντίζει η Αγάπη Του.
Χάριτι, και οικτιρμοίς και φιλανθρωπίαις Του ζώ, και συνεχίζω να τον θλίβω με τόν βόρβορο που κουβαλάω μέσα μου.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Ναι, γίνεται να είσαι κοσμικός, και να βγαίνεις από τον κόσμο, τείνοντας προς τον Θεό, στις καθημερινές σου υποθέσεις: Ο Θεός μού έδωσε γιά 4η φορά, οικονομική ενίσχυση, γιατί πίστεψα στην υπόσχεσή Του



.

  Πέμπτη 30 Αυγούστου: Απόγευμα 8μμ. Βρίσκω στο γραμματοκιβώτιο δύο λογαριασμούς: ΔΕΗ, με την πρώτη δόση του τἐλους φωτιζόμενων χώρων και ΕΥΔΑΠ, με την ετήσια πληρωμή τέλους αποχέτευσης. Σύνολο 440 ευρώ. Δεν διαθέτω ούτε ένα ευρώ. Οι λογαριασμοί πρέπει να εξοφληθούν έως την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου.
  Προσεύχομαι στον Χριστό να μου τα βρει, όπως μου έχει φέρει, το 2012, τα αναγκαία για την πληρωμή του ΙΚΑ της γραμματέως του ιατρείου, όχι μία φορά, όχι δύο, αλλά τρείς φορές.
  Κάνω μία προεκτίμηση, προτού να  προσευχηθώ και να Του τα ζητήσω: Μήπως το ποσόν προορίζεται για σκοπό αντίθετο με την θέλησή Του; Για την πληρωμή του ΙΚΑ, είναι προφανές ότι μάλλον δεν αντίκειται στο θέλημά Του. Για την ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ όμως; (για την πληρωμή της δόσης του δανείου αγοράς του αυτοκινήτου, το 2008, δεν τολμώ να του ζητήσω τίποτα, διότι θα μπορούσα να συντηρήσω το παλιό και να αποφύγω την αγορά καινούργιου. Επρόκειτο για προφανή ματαιοδοξία και υποδούλωσή μου στα δαιμονικά δάνεια).
  Πέμπτη βράδυ: Πιστεύω, αλλά και αμφιβάλλω. Πάω στο ΑΤΜ της Εθνικής, μήπως μπήκε κάποιο από τα πολλά χρεωστούμενα ποσά από τα ασφαλιστικά ταμεία με τα οποία ήμουν συμβεβλημένος μέχρι 1/1/2012. Τίποτα. Παίρνω τηλ την γραμματέα και ρωτώ εάν έχουμε κανένα περισσευούμενο ευρώ, Συνήθως, έχουμε κανένα πενηντάρικο.
  ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΞΕΚΙΝΑ: «Έχουμε», μου απαντά, «260 ευρώ». Ώπ!! Σ΄ευχαριστώ Χριστέ μου, σε ευχαριστώ Παναγία μου. Χρειάζονται άλλα 180 ευρώ. Ξέρω, δεν έχω καμία αμφιβολία. Θα μου δώσετε και τα υπόλοιπα, μέχρι την Δευτέρα τό πρωί.
  Το λέω, αλλά και αμφιβάλλω: Κι αν αποφασίσει να δοκιμάσει την πίστη μου, μη δίνοντάς μου το υπόλοιπο ποσό; Μυστήριο η αγάπη Του και η Πρόνοιά Του.
Αλλά πάλι, αυτό τό «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν»; Είναι δυνατόν, ο Θεός να αθετεί την υπόσχεσή Του;
  Σκέπτομαι: Να αφαιρέσω το ποσόν από το ενοίκιο που θα δώσω αύριο Παρασκευή στον ιδιοκτήτη του ιατρείου. Αλλά, και αυτός έχει υποχρεώσεις, είναι και άρρωστος. Δέν μου φαίνεται θέλημα θεού να τα βρώ από εκεί τα υπόλοιπα χρήματα.
  Τό βράδυ, δεν μου βγαίνει τό μικρό απόδειπνο. Ολιγοπιστώ. Αγχώνομαι. Με αλώνει η  μέριμνα του κόσμου. Με αλώνει τό σκοτάδι του άρχοντος του κόσμου τούτου.. Παρακαλώ τόν Χριστό, να μου δώσει Πίστη. Να μην με αφήσει να καταληφθώ από τό άγχος της μέριμνας. Να μην με αφήσει να ηττηθώ από τον κόσμο και από τον διάβολο. Όχι γιατί είμαι ικανός ή άξιος. Είμαι ό έσχατος αυτού του κόσμου. Ο πλέον ευήμαρτος και διαβολόβροτος.  Αλλά γιατί Είναι Οικτίρμων και Φιλάνθρωπος… 
  Παρασκευή 31 Αυγούστου. Πρωί-πρωί, πάω στόν Αγιο Εφραίμ στην Νέα Μάκρη, για να προσευχηθώ για εμένα και για τούς ασθενείς μου. Στόν δρόμο, παίρνω τηλ. στην μάνα μου, στην Καβάλα, μήπως μου βάλει στόν λογαριασμό τα 180 ευρώ. Πράγμα σπάνιο, το τηλέφωνο δεν απαντά. Το εκλαμβάνω σαν απαρέσκεια του Θεού να βρώ με αυτόν τον τρόπο τα χρήματα. Δεν ξαναπαίρνω. Αργότερα, πάω στην Εθνική, και ρωτάω εάν υπάρχει κάποιο ένταλμα πληρωμής για μένα. Δεν υπάρχει. Προσεύχομαι και ολιγοπιστώ, ταυτόχρονα.
  Παρασκευή πρωι, 31 Αυγούστου, 10.30πμ, στο ιατρείο: Εκθέτω στην γραμματέα την κατάσταση. Καί τότε, έρχεται η μεγάλη ανακούφιση: « Μά, κ. Γιώργο, το ενοίκιο θα το πληρώσουμε την Δευτερα 3 Σεπτεμβρίου, καί όχι σήμερα.» Θεέ μου!! Αρα μπορώ να πάρω τό ποσόν από τα χρήματα του ενοικίου, να το δώσω στην σύζυγό μου και να πληρώσει εκείνη τούς λογαριασμούς την Δευτέρα τό πρωί, και κάπως αλλιώς να μου φέρει ο Θεός τα χρήματα μέσα στο Σαββατοκύριακο, μαζί με αυτά που θα βγάλουμε με την δουλειά της Παρασκευής. Αποφασίζω, δε, την καθιέρωση τρίωρου τακτικού ωράριου εργασίας και το Σάββατο και την Κυριακή.
  ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ: Παρασκευή πρωί, 10. 45: Μπαίνοντας στο σάιτ της «Μιλένιουμ Μπάνκ», για να κάνω την μεταφορά των 560 ευρώ στό ΙΚΑ, για την υπάλληλο, βρίσκω, πέρα από κάθε ελπίδα και λογική προσδοκία…860 Ευρώ. « Βρέ, Ευαγγελία, έβαλες εσύ στόν λογαριαμό αυτόν 860 ευρώ;» « Όχι, κ. Γιώργο. 560. Αντε να είχε κάτι λίγα ευρώ περίσσευμα» 
  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπορούμε να νικήσουμε τον άρχοντα του κόσμου τούτου, τσακίζοντας ένα από τα μεγάλα του όπλα για την υποταγή μας στο βασίλειό του: Την μέριμνα για τις καθημερινές μας υποθέσεις.
  Ο Χριστός μας είναι ζωντανός. Αρκεί να Τον πιστεύουμε (εμπιστευόμαστε), να ταπεινωνόμαστε, να προσευχόμαστε, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε τακτικά. ΤΟΤΕ, ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΩΝΕΙ, ΜΑΣ ΑΓΙΑΖΕΙ, ΜΑΣ ΘΕΩΝΕΙ, ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ. 

Όχι γιατί το αξίζουμε ή γιατί τό μπορούμε. Αλλά με την Χάρι Του και την φιλανθρωπία Του. Από εμάς θέλει να μην κόψουμε την επαφή μαζί Του. Θέλει την αγάπη μας γι Αυτόν. Τα υπόλοιπα, τα κάνει Εκείνος για εμάς, εν Αγίω Πνεύματι.
  Αντε αδέλφια. Ας κάνουμε μιά μικρή προσπάθεια, να ξαναβρούμε το Ρωμαίικο. Γιατί, όπως προείπε και ο Πατροκοσμάς, αυτό το ψευδορωμαίικο του Διαφωτιστικού σκουπιδαριού της Δύσης, που αντί να έχει ιδανικό του τον Θεάνθρωπο, έχει τον ατομιστή, δήθεν ελεύθερο, άνθρωπο, αυτό το εξάμβλωμα. ξεψυχάει. Στο χέρι μας είναι να μην χαθούμε μαζί του.
  Γιά πέιτε μου, τώρα εσείς: Μετα από αυτά, τα ζωντανα θαύματα της παρουσίας Του στην ζωή μου, βιώνω, ξανά ποτέ εγώ στα σοβαρά, άγχος και έγνοια βιοπορισμού; 
  Μπορείτε, όσο θέλετε, όπως και εγω παλαιότερα, να ακούτε κάθε ημέρα ειδήσεις και να τρομοκρατείστε, να αγχώνεστε που μειώνονται τα εισοδήματα σας και που πέφτει η αγοραστική σας ικανότητα και να οργίζεστε, γιατί νομίζετε ότι τα πάντα εξαρτώνται από την δική σας δράση, αξιοσύνη και ικανότητα. Συνεχείστε, όσοι θέλετε να σας τραβάει από την μύτη ο άρχων του κόσμου τούτου, ο διάβολος.
  Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ο αρχέγονος Χριστιανισμός χωρίς τις δαιμονοκρατούμενες αιρέσεις του, έχει για κεφαλή της τον Χριστό και δεν φοβάται τίποτα.
  « Σηκώνει τα πόδια της από την γή και τεντώνει το κεφάλι στον Ουρανό»
Καί έτσι γεννα Παΐσιους, Πορφύριους, Ιάκωβους, Θεόκλητους, Επιφάνειους, τώρα δα που μιλάμε, Αγίους.
  Συνδεθείτε με τα μυστήριά της. Καί μην φοβάστε τίποτα.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Σήμερα, το πρόσωπό μου έλαμπε, ώσπου και πάλι τό αμαύρωσα εγώ.



  Σήμερά, μετά την λήψη του σώματος και του αίματος του Χριστού κατά την θεία κοινωνία, φεύγοντας από την μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Νέας Μάκρης, από τον ναό του Αγίου Εφραίμ, το πρόσωπό μου ήταν πιό λαμπερό και λείο από το σύνηθες. Σκέφθηκα:  «Λές, η Χάρις του Σωματος και του αίματος του Χριστού και η αγάπη του Αγίου Εφραίμ, να φωτίζουν τό πρόσωπο του κάθε ανάξιου αμαρτωλού σαν και μένα;»
  Καθώς κατέβαινα τήν Πεντέλη πρός τα Βριλήσσια, κατά στιγμές, κοίταζα στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και πάλι μου φαινόταν, πως πράγματι, κάτι διαφορετικό υπήρχε στο πρόσωπό μου, πού όμως, σταδιακά εξασθενούσε.
  Στό φανάρι της ναυτικής βάσης των Βριλησσίων, κάποιος νεαρός μαύρος μετανάστης, πουλούσε χαρτομάντιλα. Βάζω το χέρι στην τσέπη, πιάνω δύο κέρματα: Τό ένα των 10 λεπτών, και το άλλο των 2 ευρώ. Δίνω το δεκάλεπτο και δεν παίρνω χαρτομάντιλο.
  Καί τότε, το πρόσωπό μου έπαψε να λάμπει… Και εγώ, ένοιωσα σαν να άδειασα εκείνη την στιγμή..
  Τσιγκουνεύτηκα τα δύο ευρώ, και έχασα το ελάχιστο Φώς. Αυτό τό Φώς, που δεν μπορεί να συνυπάρξει με το σκοτάδι των πεσμένων μας υπάρξεων..

  Κι όμως: Ο Χριστός μας, μού είχε φέρει από το πουθενά, 440 ευρώ που χρειάζονται για να πληρώσω την πρώτη δόση του χαρατσιού με την ΔΕΗ, και τα ετήσια τέλη αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ. Θα γράψω την επόμενη φορά γι αυτό. Γι αυτό έγραφα προηγουμένως γιά ανάρτηση, αλλά έγινε διακοπή ρεύματος και το έχασα, και εγώ το ερμήνευσα, πως ο Θεός δεν θέλει να γράψω γι αυτό.
  Μού έδωσε τόσα ευρώ και εγώ τσιγκουνεύτηκα τα δύο.
  Ούτε ικανός, ούτε άξιος είμαι για να φωτίζομαι. Μόνο η Χάρις Του και η φιλανθρωπία Του θα μπορούσε να μου δίνει συνέχεια, ενώ είμαι τόσο ανάξιος..