Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

ΟΙ ΕΓΓΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ




Το πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΛΑ πρέπει νὰ ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὅλα πρέπει νὰ καταλήγουν
στὸ Θεό.Ὅταν δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἀρχίζει ἡ περιπλάνηση,
ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ πολλὰ δυσάρεστα καὶ τραγικὰ
ἀποτελέσματα. Τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι σπάνιο. Εἶναι ὁ γενικὸς κανόνας,
ἐνῶ ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ λιγοστοὶ συνειδητοὶ χριστιανοί.
Ἡοὐσιαστικὴ σύνδεση μὲ τὸΘεὸ εἶναι ἀναγκαία στὸν ἄνθρωπο. Τοῦ δί-
νει προσανατολισμό, ξέρει πιὰ ποὺ πρέπει νὰ πάει, δὲν ταλαιπωρεῖται ἀνω-
φελῶς καὶ δὲν ταλαντεύεται. Οἱ δυσκολίες βέβαια πάντα ὑπάρχουν ἀλλὰ
καὶ οἱ τρόποι, γιὰ νὰ τὶς ξεπερνάει δὲν θὰ τοῦ εἶναι ἄγνωστοι. Δὲν ἀπο-
γοητεύεται καὶ δὲν βιώνει τὴν ἀνεπιθύμητη μοναξιά, τὴν ὁποία ἀξιοποιεῖ
προσευχόμενος, ἀλλὰ καὶ ἐμπιστευόμενος τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.Ἡ Ἐκ-
κλησία γι᾽ αὐτὸν εἶναι τὸ σπίτι του, εἶναι ὁ τόπος συνάντησης μὲ τὸ Θεό,
εἶναι ἡ τράπεζα τῆς πνευματικῆς του τροφῆς, εἶναι τὸ χειροπιαστὸ κομμά-
τι τοῦ μελλοντικοῦ παραδείσου ἢ καλύτερα ἐκεῖ προγεύεται τὴ μακαριότη-
τα τοῦΠαραδείσου.Ὅλα τὰ ἄλλα γι᾽ αὐτὸν ἔχουν σχετικὴ ἀξία καὶ δὲν τὸν
συγκινοῦν ἰδιαίτερα.Μπορεῖ νὰ ζήσει καὶ χωρὶς αὐτά.Δὲν εἶναι κάθετα ἀρ-
νητικός, ἀλλὰ ποτὲ δὲν τοὺς δίνει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ἐκείνη, ποὺ ἔχουν.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπορρίψει τὸΘεό, ἀμέσως στρέφεται κάπου ἀλλοῦ.
Σὲ κάτι ποὺ τὸ βλέπει, τὸ ἀκουμπάει, τὸ ἀκούει ἢ τὸ γεύεται.Ἔτσι ἀπο-
δέχεται ὡς ὑπέρτατη ἀξία τὴ «μητέρα» φύση, τὴν ὁποία ἀπολαμβάνει φι-
ληδόνως καὶ συγχρόνως μιλάει γιὰ τὴν προστασία της καὶ δραστηριο-
ποιεῖται ἄλλοτε μὲ τρόπο δυναμικὸ καὶ ἄλλοτε μὲ τρόπο παιδαριώδη. Γί-
νεται φυσιολάτρης καὶ οἰκολόγος καὶ πιστεύει ὅτι ἡ ἐπιλογή του αὐτὴ
εἶναι ἡ καλύτερη. Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους ἀνθρώπους,
οἱ ὁποῖοι θορυβοῦν μὲ τὴν παράξενη συμπεριφορά τους. Πρόκειται γιὰ
ὑλιστὲς καὶ ἄθεους, ποὺ δὲν ἔχουν κανένα πνευματικὸ ἐνδιαφέρον.
Ἄλλος ἐπίσης στρέφεται στὸν πολιτισμὸ καὶ ἀναγνωρίζει στὴν τέχνη
ἰδιότητες, ποὺ δὲν ἔχει. Πιστεύει ὅτι μέσῳ τῆς τέχνης ἡ ζωή του παίρνει
νόημα, ἀπελευθερώνεται ἀπὸ διάφορα συμπλέγματα, ποὺ τὸν ταλαιπω-
ροῦν καὶ ἀρέσκεται νὰ συνομιλεῖ καὶ γενικὰ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ ὁμοϊδεάτες
του, ζώντας τὸ μύθο τῆς τέχνης. Ἐπειδὴ ὁ πολιτισμὸς προϋποθέτει με-
ρικὲς γνώσεις, τὶς ὁποῖες δὲν ἔχουν ὅλοι, γι᾽ αὐτὸ καὶ πολλοὶ στρέφονται
σὲ ὁμάδες ἀνθρώπων ἢ σὲ διάφορα πράγματα καὶ ἀναζητοῦν τὴ χαμένη
ἀξία, ποὺ τόσο ἔχουν ἀνάγκη. Πάντα ὅμως ὁδηγοῦνται στὴν ἀπογοήτευ-
ση, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι σωτηριώδεις ἀξίες.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν περίπτωση τῆς σύνδεσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, οἱ
ἄλλες περιπτώσεις εἶναι ἀπογοητευτικές. Εἶναι σὰν νὰ ἀνταλλάσσεις ἕνα
χρυσὸ νόμισμα μὲ ἕνα ἀργυρὸ ἢ χάλκινο, ὅπως ἔλεγε ὁἍγιος Νικόλαος
Βελιμίροβιτς.
Ἐκεῖνος ποὺ θὰ θελήσει νὰ ὑπενθυμίσει στοὺς σύγχρονους ἀνθρώ-
πους τὴν ὑπέρτατη ἀξία, ποὺ εἶναι ὁ Θεός, θὰ δεχτεῖ σφοδρὲς ἐπιθέσεις
ἀπὸ τοὺς οἰκολόγους, τοὺς καλλιτέχνες καὶ τοὺς ἄθεους.Δυστυχῶς, ὅλοι
αὐτοὶ ἔχουν κοσμικὴ δύναμη καὶ διαθέτουν ὅλα τὰ μέσα, γιὰ νὰ τὸν χτυ-
πήσουν καὶ νὰ τὸν ἐξουδετερώσουν. Βέβαια, τὰ ἀποτελέσματα δὲν εἶναι
πάντα ὑπὲρ αὐτῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μὲ
τὸν ἱερὸ ζῆλο καὶ τὴν ἀφοσίωσή του εἶναι ἱκανότερος ἀπὸ ἑκατὸ νερό-
βραστους οἰκολόγους, καλλιτέχνες καὶ ὀπαδοὺς διαφόρων ὁμάδων κο-
σμικῶν ἀνθρώπων. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητεύονται οἱ χριστιανοὶ
οὔτε καὶ νὰ βάζουν νερὸ στὸ κρασί τους. Νὰ μένουν σταθεροὶ στὸ βρά-
χο τῆς πίστεως κι ἂς χτυποῦν τὰ κύματα τῶν κοσμικῶν καὶ ἀθέων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: