Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Ο Χριστός «άργησε» (Λουκ. 8, 41 – 56)

Ο Χριστός «άργησε» (Λουκ. 8, 41 – 56)
28 Οκτωβρίου 2017
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΡΓΗΣΕ!
Είναι πράγματι εξαίσια η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής (Λουκ. 8, 41 – 56), η οποία αναφέρεται στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και στη θεραπεία της αιμορροούσης.
Σύμφωνα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, ένας αρχισυνάγωγος, ο Ιάειρος, πλησιάζει τον Χριστό και Τον καλεί να ‘ρθει στο σπίτι του, προκειμένου να σώσει την ετοιμοθάνατη μοναχοκόρη του, ένα κορίτσι δώδεκα ετών. Ο Χριστός κινείται προς το σπίτι, όμως κάποια γυναίκα που έπασχε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και δεν είχε βρει ίαση σε γιατρούς, Τον πλησιάζει και αγγίζει την άκρη του ενδύματος Του, σταματώντας έτσι η αιμορραγία της. Ο Χριστός αντιλήφθηκε να βγαίνει δύναμη από μέσα Του και ρωτάει να μάθει ποιος Τον άγγιξε. Η γυναίκα Τον πλησιάζει, λέει πως γιατρεύτηκε κι Εκείνος της λέει «έχε θάρρος κόρη μου, η πίστη σου σ’ έσωσε, πήγαινε εις ειρήνη» (Λουκ. 8, 48 – 49). Εν τω μεταξύ, η κόρη του Ιάειρου πεθαίνει. Ο Χριστός όμως πηγαίνει σπίτι του αρχισυνάγωγου και φέρνει στη ζωή την κόρη του.
Ομολογώ εν πρώτοις, πως αυτό το θαυμαστικό στον παραπάνω τίτλο δύο συναισθήματα προκαλεί στον αναγνώστη∙ ειρωνεία και έκπληξη. Αποκλείω την ειρωνεία και οποιαδήποτε σχετική διάθεση εμπαιγμού του προσώπου του Χριστού και θέτω την υποψία της έκπληξης ως σημείο εκκίνησης της σκέψης. Απορώ όμως, έντονα διαβάζοντας τον παραπάνω τίτλο, σκεπτόμενος τους λόγους για τους οποίους αργεί ο Χριστός. Αργεί όμως; Κι αν αργεί, πως είναι πανταχού παρών; Αν πάλι δε αργεί, τότε ποιες είναι οι απορρέουσες συνέπειες μιας τέτοιας αργοπορίας;
Ο Χριστός σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή πηγαίνει να σώσει την κόρη του Ιάειρου. Μία γυναίκα όμως, η οποία αναζητά κι εκείνη την ίαση, καθυστερεί τον Χριστό να πάει στο σπίτι του αρχισυναγώγου. Αυτό μεταφράζεται σε απώλεια χρόνου. Με άλλα λόγια η κόρη του Ιάειρου, είναι ζήτημα λεπτών να πεθάνει. Κι ο Χριστός αντί να κατευθυνθεί χωρίς καθυστέρηση στο σπίτι του αρχισυναγώγου, σταματάει και αρχίζει μία άλλη συζήτηση, αυτή τη φορά με μία αιμορροούσα. Ο πατέρας της μοναχοκόρης, έχοντας τη δική του αγωνία, νιώθοντας τον χρόνο ως τον χειρότερο του σύμμαχο αυτή την τραγική στιγμή και χωρίς να ωθεί τον Χριστό να βαδίσει γρηγορότερα, Τον ακολουθεί και συμμετέχει στην τραγωδία ενός άλλου ανθρώπου, ήτοι στον πόνο της αιμορροούσας. Και σε λίγο, έρχεται το δυσάρεστο. Αναγγέλλουν στον αρχισυνάγωγο πως η κόρη του πέθανε.
Φανταστείτε έναν πατέρα να πληροφορείται πως η μοναχοκόρη του δεν ζει. Κι όχι μόνο αυτό. Του λένε να μην ενοχλεί πλέον τον διδάσκαλο, αφού δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη και η αγωνία της έκπληξης. Ο Χριστός όμως δεν γυρίζει να φύγει, ούτε συμπαραστέκεται στο πένθος του πατέρα, αλλά του λέει «μη φοβάσαι, μόνο πίστευε και θα γίνει καλά» (Λουκ. 8, 51). Δεν θέλω να σκέφτομαι τη συντριβή του πατέρα, αναζητώ όμως την αίσθηση που του δημιουργήθηκε ακούγοντας αυτά τα λόγια. Αν άκουγε αυτά τα λόγια ο Spinoza ή ο Descartes, ακόμη κι ο Hume, θα έλεγε «Ε, τι μας λες τώρα, ότι πέθανε η κόρη του κι εσύ θα την φέρεις στη ζωή; Πώς γίνεται αυτό; Αυτό είναι αδύνατον. Ούτε οι αισθήσεις, ούτε ο ορθολογισμός επιτρέπει ένα τέτοιο θαύμα. Εδώ όλα εξηγούνται με βάση τον νου και την αισθησιοκρατική αντίληψη κι εσύ τολμάς να παίζεις με τον πόνο του ανθρώπου;».
Ο πατέρας πλέον πενθεί. Ο Χριστός άργησε να φτάσει στο σπίτι κι από την άλλη, βεβαιώνει στον πατέρα πως η νεκρή του κόρη θα γίνει καλά. Αυτό ακούγεται και είναι παράδοξο. Η κόρη του πέθανε και θα γίνει καλά; Μα, πως γίνεται αυτό; Αυτό γίνεται. Και γίνεται μέσα από την πίστη, την οποία οποιοσδήποτε εμπειρισμός και ορθολογισμός, δεν έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί και να την θέσει ως σημείο έρευνας. Ο Husserl μέσα από τη φαινομενολογία του θα μας έλεγε «πάει τελείωσε, αυτή είναι η κατάσταση που υφίσταται και δεν είναι κάτι άλλο, αυτή είναι η αντικειμενικότητα των πραγμάτων, τι πάτε να αλλάξετε;». Όσο δε μάλλον για τον νεοπλατωνικό Πορφύριο, τον φαντάζομαι να ειρωνεύεται τα λόγια του Χριστού και να γράφει στο «Κατά Χριστιανών» για έναν παράλογο και φαντασιόπληκτο Χριστό.
Ο λόγος του Χριστού, αν και φιλοσοφικός ως προς το στοχασμό και την εν γένει θεώρηση των όντων, θέτει την υπέρβαση της κτιστής περατότητας, της φύσεως των όντων και των νόμων της φύσεως, αφού «ὅπου Θεός δέ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις».  Ο  λόγος του Χριστού δίνει ζωή. Ο Ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή. Αυτή η ζωή δεν εξηγείται ούτε από την εμπειριοκρατία, ούτε από τον ορθολογισμό, ούτε από τον υπαρξισμό. Το επέκεινα της μεταπτωτικής  πορείας, ως αλλοτρίωσης των φθαρτικών συνεπειών που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση αλλά και της εξουσιαστικής θνητότητας, έγκειται στη δυνατότητα της ζωής μετά τον θάνατο. Τη δυνατότητα όμως αυτή, δεν τη δίνει η φύση, οι νόμοι της, οι όροι και οι προϋποθέσεις της ζωής, αλλά το πρόσωπο του Χριστού. Αν κατά Heidegger κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τον άλλον το θνήσκειν του, ακόμη κι αν ο Ιωάννης Δαμασκηνός ομολογεί στα νεκρώσιμα ιδιόμελα του πως «διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος», σύμφωνα με τον Χριστό αυτό το θνήσκειν, με την ανάσταση τελειώνει.
Ο Χριστός αν και άργησε να φτάσει στο σπίτι του Ιάειρου, εντούτοις γνωρίζει πως ο θάνατος δεν έχει μόνιμη εξουσία πάνω στους ανθρώπους, και γι’ αυτό δεν ανησυχεί. Διώχνει τον φόβο από τον πατέρα που πενθεί και του ζητάει μόνο να πιστέψει. Φτάνοντας δε στο σπίτι ο Χριστός και κάνοντας λόγο για κοίμηση της κόρης, παρά για θάνατο, ορισμένοι παρευρισκόμενοι τον ειρωνευόταν. Την ίδια ειρωνεία συναντάμε αργότερα στον Άρειο Πάγο, όπου ο απόστολος Παύλος έθεσε ένα καινούριο στοιχείο στα αυτιά των Αθηναίων, εκείνο της ανάστασης των νεκρών (Πράξ. Απ. 17, 32). Ο μεταφυσικός οπτιμισμός του Χριστού έχει λόγο ύπαρξης, όχι απαραίτητα ανάγκη, διότι ο Ίδιος αναστήθηκε από τους νεκρούς και χάρισε την αιώνια ζωή στο ανθρώπινο γένος.

Ο Χριστός αργεί και σήμερα. Μόνο που στο σημείο αυτό, επιλέγω να μην βάλω θαυμαστικό, όπως στον παραπάνω τίτλο, για να δηλώσω έκπληξη. Η απουσία του θαυμαστικού, για τους ανθρώπους πλέον δηλώνει κάτι πιο βαθύ και ανησυχητικό. Αγωνία, φόβο, απογοήτευση, θλίψη, άρνηση. Είναι η στιγμή, που το βάδισμα του Χριστού, άλλοτε τους ενθαρρύνει και άλλοτε τους ταλαιπωρεί. Γιατί όμως επιμένει να βαδίζει αργά; Δανείζομαι τις σκέψεις του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς και αφήνω εκείνος να δώσει συνέχεια στους προβληματισμούς: «Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Μέσα από τις λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά!!!».

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Γιατί προσπαθούμε, κουραζόμαστε και ζούμε;

Απο το ιστολόγιο της Ι.Μ. Παναγίας Χρυσοπηγής




«Η αμοιβή δεν δίδεται εις τον άνθρωπον δια την εργασίαν της αρετής, αλλά δια την ταπείνωσιν αυτού».
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ξεκάθαρα αναφέρει ότι ο άνθρωπος ασκείται όχι για να αμειφθεί λόγω των πνευματικών κατορθωμάτων των οποίων έπραξε αλλά η αμοιβή του, δηλαδή η έλξης της Χάριτος θα πραγματωθεί λόγω της ταπείνωσης η οποία καλλιεργείται δια της ασκήσεως.
Πηγή : Με παρρησία
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι η ασκητική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία, δεν είναι μία ζωή κανόνων, στερήσεων, «πρέπει», ώστε να είμαστε αρεστοί στον Θεό.

Ο Θεός μας αγαπά ακόμα και στην αμαρτία μας. Η αγάπη του Θεού δεν εκπίπτει. Όμως για να νιώσουμε αυτήν την αγάπη του Θεού στην ζωή μας θα πρέπει εμείς να διαμορφώσουμε την ύπαρξή μας έτσι ώστε η Χάρις να γίνεται αποδεκτή, να βρει χώρο μέσα μας να ενεργήσει ώστε ο Θεός να γίνεται αντιληπτός και «κατανοητός» όχι νοησιαρχικά αλλά βιωματικά.
Η ταπείνωση, δηλαδή η αίσθηση του ανθρώπου ότι είναι χρεώστης απέναντι στον κόσμο και στον Θεό, η παραδοχή του ανθρώπου ότι κάθε προσπάθεια αυτονομίας του θα καταλήξει σε αποτυχία, η αποδοχή της ανεπάρκειας του ανθρώπου για επίτευξη του αγαθού χωρίς την Χάρη είναι το ζητούμενο στην πνευματική ζωή.
Ακόμα όμως και αυτό, δηλαδή η απόκτηση της ταπείνωσης δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Καμία αρετή δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Καμία αρετή δεν πρέπει να παίρνει την θέση του Χριστού. Αυτό που επιδιώκει ο ταπεινός άνθρωπος δεν είναι να μείνει στην ταπείνωση, αλλά να αποκτήσει σχέση με τον Χριστό. Τον Χριστό ποθεί, τον Χριστό αναζητά. Η ταπείνωση λοιπόν του δείχνει τον δρόμο προς τον Χριστό, του δείχνει τον δρόμο της Αγάπης.
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Αγάπη και ταπείνωσις! Ιερό ζεύγος! Η μία υψώνει και η άλλη συγκρατεί όσους υψώθηκαν και δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν».
Μεγάλος ο λόγος του Αγίου Ιωάννου. Μας φανερώνει το πόσο ωφελείται κάποιος από την αγάπη αλλά και το πόσο ασφαλισμένος είναι κανείς με την ταπείνωση.
Ποιος είναι τελικά ταπεινός; Είναι εκείνος που δεν γνωρίσαμε ποτέ, που μάλλον δεν θα γνωρίσουμε ποτέ γιατί ξέρει καλά να κρύβεται. Κρύβεται γιατί δεν θα αντέξουμε την ζωή του, θα τον πούμε τρελό, χαζό, ανόητο. Όχι ότι θα νιώσει προσβολή, δεν φοβάται μήπως αμφισβητήσουμε την ζωή του, τις επιλογές του, την νοοτροπία του. Θέλει να μας προφυλάξει από αυτά που θα σκεφτούμε, για την κατάκριση και την αλαζονεία που θα θεριέψει μέσα μας. Γι’αυτό και τον ταπεινό δεν θα τον ακούσουμε να μιλά, προτιμά την σιωπή, δεν θα τον δούμε να διεκδικεί πρωτοκαθεδρίες γιατί αναπαύεται στις σκιές της αφάνειας.
Οι περισσότεροι από εμάς πασχίζουμε να αφήσουμε το επίγειο σημάδι μας στην γη. Ποθούμε μανιωδώς να μας θυμούνται καλά οι άνθρωποι και τώρα και μετά τον θάνατό μας. Ματαιοδοξία.
Πολλοί άνθρωποι ταπεινοί αγίασαν και έγιναν γνωστοί καθώς η Χάρις του Θεού τους ανέδειξε φωτεινά παραδείγματα για όλους μας. Σίγουρα όμως υπάρχουν αναρίθμητοι που μείνανε ως ανύπαρκτοι στην γνώση μας, μείνανε μακριά από την άδοξη δόξα που πολλές φορές προσφέρουμε εμείς οι άνθρωποι. Ανύπαρκτοι για εμάς οι όντως υπαρκτοί. Άδοξοι, οι όντως δοξασμένοι από τον Θεό.
Η πείρα της ζωής μας διδάσκει ότι όσο κι αν οι άνθρωποι πετύχουν στον κόσμο τούτο καμία ωφέλεια δεν έχουν εάν δεν αποκτήσουν ταπεινή καρδιά και αγάπη. Αυτό λοιπόν μας προτρέπει η Εκκλησία μας με το στόμα τον Θεοφόρων Πατέρων της, να ζήσουμε δια της ασκητικής ζωής ταπεινά και με αγάπη. Δεν είναι εύκολη η εν Χριστώ ζωή, δεν είναι όμως και ακατόρθωτη. Δεν είναι για λίγους, είναι για όλους. Δεν είναι ακίνδυνη, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της υπερηφάνειας, των δεξιών λογισμών που προέρχονται από την τάση μας για αυτοθέωση.
Θέλει βία του εαυτού μας για να γίνουμε πράοι και ταπεινοί όπως ο Κύριος.
Σε έναν τοίχο στον δρόμο διάβασα το εξής: «Η ειρήνη τους είναι πόλεμος. Γι’ αυτό πόλεμο στην ειρήνη τους». Θέλει να πολεμήσεις με τα πάθη σου για να ειρηνεύσεις, θέλει να κουραστείς για να αναπαυτείς, θέλει να μισήσεις για να αγαπήσεις, θέλει να σιωπήσεις ώστε να ακούσεις, θέλει να υποταχθείς ώστε να κυριαρχήσεις, θέλει να αγωνιστείς ώστε να στεφανωθείς, θέλει να ταπεινωθείς ώστε να υψωθείς.
Όλα αυτά μπορεί να γίνουν. Όλα αυτά μπορεί να επιδιώκονται. Μην ξεχνάμε όμως τον λόγο που τα κάνουμε όλα αυτά.
Γιατί προσπαθούμε; Γιατί κουραζόμαστε; Γιατί ζούμε;
Για να βρούμε τον Χριστό, μάλλον για να δούμε επιτέλους τον Χριστό που στέκει μπροστά μας από την αρχή και μας καλεί να μείνουμε μαζί Του μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που δεν έχει τέλος μα μόνο αρχή.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Χριστέ μου, γιατί, γιατί τον άφησες; Αφού σε παρακαλούσε...



  Θεέ μου, γιατί τον άφησες στα χέρια τού άλλου;

  Αφού σε παρακαλούσε. Γιατί δεν τουστειλες κάποιον άνθρωπο, γιατί δεν επιστράτευσες κανέναν Άγιο, γιατί δεν τού φανερώθηκες Εσύ ή η Μητέρα σου, για να τού πεις:

   Κοίτα Νικόλα, παιδί μου, σπλάχνο μου, δεν είμαι εκεί πάνω, και δεν περνάω καλά. Είμαι δίπλα σου, μέσα σου και υποφέρω με τον πόνο σου. 

   Και είμαι πιο κάτω από εσένα γι αυτό δεν με καταλαβαίνεις. 

   Κι άν έχεις την υπομονή να ψάξεις, θα μέ βρείς αυτοπροσώπως, μια ολάνοικτη αγκαλιά λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, στο Μίλεσι, εκεί μέ λένε ιερομόναχο Πορφύριο. Κι άν πάς στίς Ροβιές, πάνω, στο μοναστήρι του οσίου Δαυίδ, εκεί πάλι θα με βρεις, εκεί με λένε Ιάκωβο. 

    Νομίζεις πως είμαι ο απρόσιτος τού ουρανού αλλά εγώ ταπεινώθηκα και έγινα χώμα και σε βαστάζω. 

    Κάτω, κοίτα Νικόλα, κάτω στο χώμα δες, εκεί είμαι. Σιωπηλός, πιστός σε εσένα και με τον πόνο όλων, και τον δικό σου πόνο επάνω μου. 

    Δεν είμαι εγώ καθεστώς, δεν είμαι εγώ οι χαριεντιζόμενοι με τούς βασανιστές της χούντας παπάδες πού γνώρισες και με ταύτισες μ αυτούς που σε έκαναν να δηλώσεις στην ταυτότητά σου "Άθεος".

    Εμένα με κυνήγησαν οι παπάδες της εποχής μου, μόνο κάτι πόρνες, κάτι τελώνες, οι απελπισμένοι και  τα φρικιά με κατάλαβαν.

    Μην περιμένεις Νικόλα να με δεις στις αστραπές του Ουρανού. Με γαϊδουράκι μπήκα στα Ιεροσόλυμα δεν μπήκα με σάλπιγγες και λάμψεις.

     Εκεί στο χώμα πού είσαι Χριστέ μου, ξέρω πως πόνεσες όταν σε χτύπησε το καφάσι πού κλότσησε ο Νικόλας κάτω από τα πόδια του για να απαγχονιστεί.

     Γιατί όμως τον άφησες να φτάσει ως εκεί; Αφού σε παρακαλάει στο τραγούδι....




Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Παράδεισος!

Σήμερα με ενα βήμα πέρασα στόν Παράδεισο!

Ένα κλικ, ένα γύρισμα του διακόπτη!

Μέ μία απλή συνταγή, όλη την ώρα από τό πρωί:

"Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το τού ετέρου έκαστος"

Πρώτα ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος! Να κάνω το θέλημα του οποιουδήποτε άλλου! Να υποταχθώ και να εξυπηρετήσω την ανάγκη και τό αίτημα του άλλου! Εκεί η χαρά, εκεί και η Σωτηρία φύεται. Στην οδήγηση, στο ιατρείο, στην κάθε συναναστροφή! Γιατί ό οποιοσδήποτε άλλος είναι ενα τραυματισμένο και κακοποιημένο πουλάκι που θέλει να αγαπήσει και δεν ξέρει τό πώς! Καί πρέπει να τον αγαπήσω, άνευ όρων! Παναγία μου, με άκουσες και με λυπήθηκες και με έπιασες από το χέρι και μου έδειξες απλά και βιωματικά τόν δρόμο!

Γιά τον οποιοδήποτε άλλο σταυρώθηκες Χριστέ μου Εσύ την Μεγάλη Παρασκευή!

Γιά να τον αρπάξεις από τα χέρια της αμαρτίας του διαβόλου και τού θανάτου!

Μία απλή σκέψη, μία απλή προσπάθεια, (προφανώς με την υποστήριξη των ζωηφόρων πυρών τού άκτιστου πυροβολικού της Θείας Χάριτος)

Γιά κάποιο λόγο, σήμερα,  ο Χριστός συγκράτησε τα λουριά του μαύρου σκύλου και δεν μου επιτέθηκε!

Σήμερα έζησα λίγη Ανάσταση!

Πού έπρεπε, όμως, να προηγηθεί η οδύνη της δοκιμασίας, της αποτυχίας, της ταπείνωσης!  τό προχθεσινό άγριο δάγκωμα από τον ξαμολημένο διάβολο!

Λίγος Σταυρός, για λίγη Ανάσταση!

Λίγο αίμα γιά λίγο Πνεύμα!




Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Αφού δεν μπορώ να κάνω τό καλό, τουλάχιστον μην με αφήνεις να κάνω τόσο κακό..

Σήμερα το πρωί πριν να πάω στο ιατρείο προσευχήθηκα να μην οργιστώ.

Η κατάθλιψη στό φούλ, δεν φεύγει ούτε με την προσευχή.

Μόνη μου παρηγοριά, η σκέψη πως και την δική μου δυστυχία την υποφέρει ο Χριστός, καθώς πονά για την κατάντια μου..

Λίγο ξεχάστηκα με τον πρώτο ασθενή,  ώσπου ένα έκτακτο γεγονός με εξόργισε.

Ο δαίμονας που με εξουσιάζει στό πάθος της οργής πήγε τα πράγματα στά ακρα. Αρχισα να βρίζω τό σόι μου, το στανιό μου. Η μόνη πρόοδος ήταν ότι δεν έβρισα, όπως άλλες φορές την πίστη μου και την Παναγία... Πέταξα αντικείμενα, κλότσησα πόρτες, έβρισα την μάνα μου. Φώναξα πως είμαι μια φτηνή ιατρική πόρνη πού "τά κάνει όλα".

Υστερα τα έβαλα με τούς αγίους πού ενώ παρακάλεσα δεν με προστάτευσαν. Την πλήρωσαν ο Αγιος Σπυρίδωνας, ο Αγιος Πορφύριος, ο Αγιος Λουκάς ο ιατρός και ο Αγιος Γεώργιος.

Μετά ηρέμησα. Δεν νίκησα εγώ τον θυμό. Απλώς, ο Χριστός τερμάτισε την δοκιμασία.

Η άσκηση τελείωσε και τα έκανα, ως συνήθως, σκατά.

Οχι μόνον δεν σκέφτηκα πόσο πονάω τους πλησίον μου και τον Χριστό με την χαμέρπεια μου, όχι μόνο δεν σταύρωσα τον εγωισμό μου, όχι μόνο δεν έγινα "πάντων διάκονος και πάντων δούλος" αλλά έκανα τό θέλημα αυτού στον οποίον είμαι δούλος: Του διαβόλου.


Εντάξει Χριστέ μου, κατάλαβα:  Χωρίς εσένα μπορώ να κάνω μόνο το χειρότερο.

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλό μόνος μου.

Τουλάχιστον, μη με αφήνεις να κάνω τόσο κακό.

Χριστέ μου, Σε εκλιπαρώ: Οταν σου ζητάω άφεση-απελευθέρωση από τις δαιμονικές εξουσίες, δίνε μου την κάπου-κάπου γιατί όπως ξέρεις, έχω φτάσει στο σημείο να σου ζητάω να πεθάνω και τό μόνο που με κάνει να μετανιώνω γι αυτήν μου την απαίτηση είναι τα χρέη που θα αφήσω στην οικογένειά μου.. Τόσο γελοία κατάσταση...

Καί για τους Φαρισαίους πού θα καγχάσουν, άθεους και δηθεν ένθεους, έχω να πω τα εξής:

Ναί, ρέ, έτσι είναι ο Χριστιανός που μετανοεί: Παλεύει με τα πάθη του και με τις εξουσίες των δαιμόνων, συντρίβεται, αποτυγχάνει, ταπεινώνεται καί κάποτε έρχεται η Χάρις του Θεού και μεταμορφώνει το συντετριμμένο  και τεταπεινωμένο πτώμα σε φορέα Ζωής.

Υπομονή: Οταν μάθω λίγο-λίγο να θυσιάζομαι άνευ όρων γιά τους άλλους, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Μέχρι τότε θα ζω την κόλαση μου. που επιμελώς ετοίμασα εγω και το αφεντικό μου στα 35 χρόνια αθεϊας.

"Αξια ών έπραξα απολαμβάνω"

25/4/2017.